รัก ไม่มีเงื่อนไข ตอนที่ 3 จะไม่ยอมปล่อยเธอไป

จะไม่ยอมปล่อยเธอไป

ที เล่าให้เอ็มฟังว่า ตั้งแต่กลับจากเชียงใหม่ วิทย์ก็คอยตามจีบบีอยู่ทุกวัน วิทย์ไปรอบี ที่ใต้หอหญิง เพื่อชวนบีไปทานข้าวที่โรงอาหารของหอพัก ทุกเช้าเที่ยงเย็น
ทียังพูดไม่จบ แต่เอ็มตัดบท บอกทีหยุดพูด

เอ็มนั่งรถเมล์สาย 34 กลับมหาวิทยาลัยอย่างเหม่อลอย คนบนรถมากมายแต่เอ็มกลับรู้สึกโดดเดี่ยว ความคิดล่องลอย แต่พลันนึกขึ้นได้ บี บอกเอ็มว่ายังชอบอิสระ ขอโบยบินสักระยะก่อนได้ใหม คำพูดของบีประโยคนี้ ทำให้เอ็มมีกำลังใจ แอบหวังเพราะอย่างน้อย เอ็มกับบีก็ยังผูกพันกัน ยังเป็นพี่ชายกับน้องสาวอยู่
เอ็มพยายามมองโลกในแง่ดี ไม่ได้เป็นแฟน แต่เรายังเป็นพี่ชายกับน้องสาวอยู่ อย่างนี้สิเอ็ม ความรักไม่ทำให้คนตาย หรอก นอกจากคนจะตายเพราะทนความผิดหวังในรักไม่ได้

เวลาผ่านไปค่อนปี ทั้งเอ็มและบี เหมือนคนไม่รู้จักกัน ถ้าใครแอบมองเห็นกันแถว หอซีมะโด่ง ก่อน คนนั้นต้องเดินหลบทันที
เอ็ม เศร้า ทุกครั้งที่เห็นบี อยากถามบี ทำไมถึงวิ่งหนีเอ็ม
บี เครียด ทุกครั้งที่เห็นเอ็ม ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอย่างไร ว่าบียังคิดถึงเอ็มอยู่ตลอด และตอนนี้วิทย์ก็ไม่ได้มาจีบบี อย่างที่เอ็มเข้าใจ
วันที่สามธันวาคมปีสองพันห้าร้อยสามสิบห้า ประมาณหนึ่งทุ่มเอ็มกำลังอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบ เจ้าของหอพักมาบอกให้ไปรับโทรศัพท์
“ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดที่ส่งให้ ชอบมาก” บีโทรมาหาเอ็ม
ตื่นเต้นดีใจ เป็นครั้งที่สองอีกแล้วนายเอ็ม ถึงแม้ว่าบีจะโทรมาแค่ขอบคุณ แต่เธอคงนึกถึงเขาอยู่กระมัง เอ็มคิดเข้าข้างตัวเอง
เธอและเขาใช้เวลาคุยกันเกือบชั่วโมง ส่วนมากเป็นการถามกิจวัตรประจำวันและการเรียนของกัน แต่ไม่ได้พูดคุยถึงบุคคลอื่น
ก่อนวางสาย ต่างคนก็บอกกันว่า ไม่จำเป็นต้องมีธุระหรือปัญหา ก็โทรหากันด้วย เพราะเราเป็นพี่น้องกัน
วันนี้เอ็มมีความสุขมาก ยากจะบรรยาย
เอ็มโทรหาทีเพื่อนสนิท บอกทีว่าวันนี้บีโทรมาขอบคุณเรื่องของขวัญวันเกิด
“แล้วคุยเรื่องไรบ้าง คงไม่ใช่ให้เอ็งไปจีบนะ” ทีกระเซ้าเอ็ม
ไม่หรอกแค่ เขาไม่ลืมว่าเราเป็นพี่ชายก็พอแล้ว

หนึ่งเดือนผ่านไป เอ็มกับบีคุยกันเกือบทุกวัน บางวันเอ็มโทรหาบี บางวันบีก็โทรกลับ
“บีครับ ขอโอกาสให้เอ็มได้ใหม
โอกาสอะไรคะ เสียงเรียบๆของบีตอบกลับมา
โอกาสที่บียอมให้เอ็มได้ พิสูทจ์ ว่าเอ็มดีพอที่จะเป็นแฟนบีได้ใหม หากช่วงเวลาสั้นๆ ไม่ดีพอ เอ็มจะยอมรับความจริง และจะถอยไปจากชีวิตบี เอ็มกล่าวอย่างหนักแน่น
ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นหรอก อยากมาหาก็มาดิ มีใครห้ามไม่ให้มาหาหรือเปล่าล่ะ บีทำเสียงล้อเล่นกันเอ็ม
เอ็มหัวใจพองโตนี่เป็นโอกาสของเราแล้วที่จะได้ใกล้ชิดและทำสิ่งต่างๆให้แก่คนที่เราแอบคิดกับเขามานาน
อาจดูตลกแต่เป็นเรื่องจริง เอ็มอยากโรแมนติค แต่เป็นคนขี้อาย เอ็มซื้อดอกกุหลาบสีแดงหนึ่งดอก ขนาดเท่ากำมือเด็ก จะถือขึ้นรถเมล์จากเกษตรไปถึงสามย่านสุดแสนจะอาย
เอ็มเลย ห่อดอกกุหลาบด้วยไทยรัฐ
บีเดินลงมาจากหอพักหญิงด้วยชุดนิสิตลอยชาย ถักผมเปีย ยาวถึงกลางหลัง ดูแล้วเธอน่ารักมาก ไม่ได้เจอกันซึ่งหน้าเกือบปี บีดูเป็นสาวขึ้น
บีนั่งลงตรงหน้าเอ็ม กะจะทักทายสวัสดี แต่เหลือบไปเห็นกระดาษหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ จึงถามเอ็ม
“ห่ออะไรน่ะ” บียังทำเสียงเรียบๆอยู่อาจเป็นเพราะไม่ได้เจอกันนาน
แต่คนที่สุดแสนอาย หน้าดำๆยังมองออก กลับเป็นเอ็ม
“ห่อความรักมาให้” เอ็มตอบเสียงเบาพร้อม ส่งดอกกุหลายให้บี
บีรับดอกกุหลาบพร้อมเสียงหัวเราะดัง
“ขอบคุณค่า! เอ็มอายเป็นด้วยเหรอ อายเป็นยังไงเหรอเอ็ม”
บีล้อเอ็ม จนเอ็มเงียบไปนาน เพื่อไม่ให้เสียบรรยากาส บีชวนเอ็มไปทานข้าวที่มาบุญครองทันที
ทานข้าวเสร็จ เอ็มชวนบีไปดูหนังที่สกาล่า

Brave Heart เป็นชื่อหนัง หนังจบ เอ็มลุกขึ้น เพื่อพาบีกลับซีมะโด่ง แต่บีไม่ยอมลุกจากที่นั่ง
ทำไมไม่ยอมลุกขึ้น เอ็มคิดในใจและมองตาบี
บีอมยิ้ม จ้องตาเอ็ม เพื่อจะดูว่าเอ็มจะยื่นมือมาให้หรือเปล่า
ในที่สุดบีเป็นคนยื่นมือออกมา
เอ็มตื่นเต้น มือทั้งสองสั่น กุมมือบีดึงบีลุกขึ้น
เอ็มพูดไม่ออก บียิ้มมองหน้าเอ็ม
“ต่อไปนี้ บีขอเรียกเอ็มว่าพี่เอ็มนะ ”
“ครับ ผม น้องบี”
เอ็มจูงมือบี ไม่ยอมปล่อยมือบี จากสกาล่า จนถึงหน้าหาหญิง
“จากนี้ไป พี่เอ็มจะไม่ยอมปล่อยให้น้องบี ห่างพี่เอ็มอีก พี่เอ็มมั่นใจ”
บียิ้ม เดินขึ้นหอพักอย่างเบินบาน...........................................

ตอนสี่ ที่รัก ฉันจะทน ได้อย่างไร ต้นเดือนกุมภาพันธ์