ตอนที่เจ็ด เกมส์นี้ คุณชนะ

เอ็มกับบี ดูจะมีความสุขมาก ช่วงระหว่างเดินทางกลับบ้านนอก
เอ็ม นึกสนุก จึงถามบีว่าอยากเล่นเกมส์ไหม
เกมส์อะไร บีอยากรู้
เกมส์ฝึกความอดทน ช่วงระหว่างที่เราอยู่บ้านใคร ไปหากันก่อน คนนั้นแพ้
บีหัวเราะชอบใจพร้อมรับคำท้า

13 เม.ย. 37 สี่ทุ่มนิดๆ บีจดบันทึถึงเอ็มว่า
ฉันอยากเขียนถึงคุณมาก ฉันมีความรู้สึกมากมายถึงคุณ พรุ่งนี้ฉันคงไม่ได้เจอคุณ เพราะต้องไปบ้านยายตั้งแต่ตีห้า กลับมาคงเย็น ฉันนึกไม่ออกหรอกว่าฉบับนี้จะไปถึงคุณได้ยังไง แต่ฉันก็อยากเขียน ประโยคแรกที่เราเจอกันที่บ้าน ฉันพูดว่า เกมส์นี้คุณชนะ มันออกมาจากใจฉันจริงๆ คุณแสดงได้ดีทีเดียว ในบทบาทที่เราสองคนสร้างขึ้น เกมส์ที่ว่าใครจะอดทนกับความคิดถึง เก่งกว่ากัน แต่ฉันไม่สามารถทำได้แม้แต่นิดเดิยว แปลกนะเพราะแรกๆฉันคิดว่าฉันต้องทำได้และทำได้ดีกว่าคุณ แต่ฉันแพ้คุณยับเยินเพราะฉันเป็นฝ่ายไปหาคุณก่อน ฉันอยากคุยกับคุณจนทนไม่ไหว แต่ฉันก็คิดว่าคุณคงรู้สึกไม่ต่างฉัน แต่ที่น่าน้อยใจเพราะฉันเห็นคุณสนุกสนานอยู่ในวงเหล้า คุณพูดคุณหัวเราะ คุณเก่งจังคุณทำได้ไง ฉันไม่เล่นแล้ว เจอหน้าคุณทีไรอยากร้องไห้ซะมากกว่า คุณคะ คุณเคยคิดถึงใครแล้วจะคลั่งไหม ตอนนี้ฉันกำลังเป็นอยู่ ไม่ต้องหัวเราะฉันหรอก ฉันยอมรับว่ายกนี้แพ้ราบคาบ หมดทางสู้ เพียงแต่ภาวนาให้คุณคิดถึงฉันบ้าง
สิ่งที่ฉันภูมิใจมากคือ คุณไว้ใจฉัน เชื่อใจฉัน ฉันอยากบอกคุณว่า ถึงฉันจะอยู่ยังไง อยู่ที่ไหน อยู่กับใครฉันก็จะอยู่กับคนนั้นแค่เพียงเศษเสี้ยวของเวลา แต่ที่เหลือทั้งหมดมีแต่เรื่องของคุณ

ตอนที่ 8 ไม่ได้สอนเจ้าค่ะ