เอ็มไปรับบีที่หอหญิงเพื่อนชวนกันไปอ่านหนังสือ
ขณะเอ็มกับบีเดินผ่านโรงอาหาร ก็เจอกลุ่มเพื่อนของเอ็มกำลังทานข้าวกันอยู่
ที, โท, น้อย เรียนสัตว์แพทย์
ทูรย์, อ้วน, เป๊ะ, วิทย์ เรียนวิดวะ
ดำ, หวาน เรียนเภสัช
แก่ เรียน หมอฟัน
เตี้ย เรียน ศิลป์
“พี่น้องคู่นี้ ตัวติดกันตลอดเลยนะ ” เตี้ยทักเอ็ม แบบสบายๆ“มันไม่ใช่ พี่น้อง มันเป็นแฟนกัน เองไม่รู้เหรอ ” น้อยพูดขึ้นดังๆพร้อมกับหันหน้าไปหาเตี้ย
เอ็มกับบียิ้มรับ เพื่อนๆ
“เดี๋ยวเราไปก่อนนะ จะพาบีไปอ่านหนังสือ ที่สวนลุม”
“ขอให้จริงเหอะ อย่ามัวแต่จ้องมองตา จนไม่ได้อ่านกันล่ะ” น้อยพูดขึ้นมาแบบไม่ได้คิดอะไรมาก
เอ็มมองไปที่น้อยอย่างไม่พอใจ บีเลยรีบดึงแขนเอ็ม ออกจากโรงอาหารทันที
ขณะที่นั่งรถเมล์ไปสวนลุม ต่างคนต่างเงียบ
บีพยายามเก็บความรู้สึกที่อ่อนไหว เมื่อตอนเจอวิทย์ในกลุ่มเพื่อนของเอ็ม ไม่ให้เอ็มรู้
เอ็มนั่งขรึม พยายามเก็บอารมณ์ ที่โกรธน้อย เอาไว้ข้างใน
แต่ก็ปิดซึ่งกันและกันไม่ได้
“หากพี่เอ็มทำอะไรไม่ถูก หรือไม่ดีพอ บีบอกพี่เอ็มได้นะ พี่เอ็มพร้อมที่จะปรับปรุง แต่ถ้าหากเมื่อไหร่ รักของสองเรา มีบุคคลที่สาม พี่เอ็มจะไม่ถามบี พี่เอ็มจะเป็นฝ่ายยุติบทบาทเอง” เอ็มพูดอย่างจริงจัง
“พี่เอ็มไม่ต้องกังวล เชื่อใจบี บีอยู่กับความจริงในปัจจุบัน ส่วนพี่เอ็มก็ลดฐิถิกับเพื่อนบ้าง จะได้ไม่เครียด” บีปลอบใจ
10:00 น. วันอาทิตย์ที่ 30 มกราคม 2537 ณ หมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งบีกลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่ ระหว่างอ่านหนังสือ บีอดไม่ได้ที่จะบันทึกถึงเอ็ม
"กว่าที่พี่เอ็มจะได้มานั่งใกล้ชิด ฉอเลาะกับน้องบีแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่การที่พี่เอ็มจะรักษาน้องบีไว้เป็นของพี่เอ็มคนเดียว มันเป็นเรื่องที่ยากมากๆหลายเท่านัก
สายๆของวันอาทิตย์ฉันนั่งอยู่กับกองหนังสือและเริ่มนึกถึงคุณ
คุณคะ ฉันอยากเขียนถึงคุณ
เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่ฉันรู้สึกอยากเขียนอะไรถึงคุณ (โดยไม่ส่ง) คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ ฉันมีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่มันมากมาย มันคือ การห่วงคุณ ฉันยอมรับว่า ห่วงคุณมาก แต่ก่อนถึงห่วง มันก็เป็นแค่ความห่วงใยในฐานะน้องสาว ที่อยากให้คุณเดินไปตามทางที่ถูกที่ควรแค่นั้น แต่วันนี้ เมื่อฉันได้เข้ามาสัมผัสคุณ อย่างหนึ่งที่ฉันแน่ใจว่าฉันเจอ นั่นก็คือ คุณเป็นคนอ่อนไหวมาก มากกว่าทุกชายทุกคนที่ฉันได้รู้จักมา แน่นอนคุณพยายามปกปิดมันเต็มที่ พยายามแสดงออกว่าคุณไม่แคร์ แต่จริงแล้วคุณแคร์ มากซะด้วยสิ ทุกครั้งที่ฉันนั่งอยู่ในวงเพื่อนๆคุณ ฉันต้องคอยลุ้นว่า คุณจะทะเลาะกับใครรึเปล่า จะมีเรื่องกับใครรึเปล่า เพราะอะไรรู้มั้ย ฉันไม่อยากให้คุณขัดใจกับเพื่อนๆ คนไหนของคุณเลย เพราะถ้ามันมีอะไรเกิดขึ้น คนที่เสียใจก็คือ คุณ เสมอ คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่า คุณเป็นคนที่แคร์เพื่อนมาก ok นั่นเป็นข้อดี แต่บางครั้งหลายๆอย่างที่มันเกิดขึ้นแล้วและคุณก็ค่อนข้างแน่ใจว่า มันจะกลับมาไม่ได้เหมือนเดิม ฉันก็อยากให้คุณทำใจ ปล่อยวาง ช่างมันเถอะ ฉันอยากบอกว่าคุณทำดีที่สุดแล้ว …………..
ตอนนี้ ข้างหน้าของฉันก็คือคุณ ฉันยังตกใจเลยว่า ฉันทำได้ยังงัย ทั้งๆที่แต่ก่อน คนที่ฉันไปด้วยคือกลุ่มเพื่อนของคุณ แล้วค่อยไปเจอคุณ แต่ตอนนี้คนที่ฉันไปด้วยคือคุณ ก็มีบ้างที่ฉันอ่อนไหว แต่มันไม่ใชทั้งหมด เพราะปัจจุบันฉันอยู่กับความจริง อยู่กับคุณ
สิ่งที่ฉันต้องยอมรับตอนนี้คือความจริง ฉันต้องเลือกที่จะอยู่กับปัจจุบัน และเดินทางมุ่งสู่อนาคต มากกว่าที่จะย้อนรอยกลับไปในอดีต ฉันอยากให้คุณเชื่ออย่างนั้น
เพราะชีวิตคือการเดินทาง
เส้นทางที่ให้เดินก็มีมากมายนัก
และฉันก็เป็นนักเดินทางคนหนึ่ง
ฉันจึงอยากมั่นใจว่า เส้นทางที่ฉันเลือกเดินนั้น
นำไปสู่จุดมุ่งหมายของชีวิต ที่ฉันไฝ่หา
ปล.แล้วฉันไฝ่หาอะไรเล่า นั่นสิ ฉันก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนเดิม"
ตอนที่ ห้า เมื่อฉันพร้อม ฉันจะบอกคุณ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น