รัก…ไม่มีเงื่อนไข ตอนที่ห้า รอให้ฉันพร้อมมากกว่านี้ ฉันจะบอกคุณ
เช้าวันจันทร์ที่ 31 มกราคม 2537 เอ็มไปรอรับบี ที่หมอชิต แล้วพาไปส่งที่หอหญิง ระหว่างทาง เอ็มเงียบและดูเครียด บีถามเอ็มจึงได้รู้ว่า เอ็มสอบวิชา Soil mechanic ได้คะแนนต่ำกว่ามีน
พี่เอ็มจะกลับบ้านนอกสักสองสามวัน เผื่อจะทำให้ จิตใจดีขึ้น
บีรับฟัง โดยไม่ห้ามอะไร
31/01/2537 19:59 น.
จะสองทุ่มแล้วนะคะ ฉันกำลังนึกภาพของคุณ ที่พยายามกดหมายเลขโทรศัพท์มาที่หอหญิง มันคงยากหน่อยนะคะ เพราะคนโทรเข้าเยอะเหลือเกิน
คนสองคนที่เป็นนักเดินทาง ถึงแม้จะห่างไกลกันแค่ไหน เขาก็ไม่ลืมที่จะระลึกถึงกัน ฉันเคยอ่านเจอในหนังสือเล่มหนึ่ง แล้วก็จำมันได้ขึ้นใจ ฉันไม่รู้หรอกนะว่า ต้องมาใช้ประโยคนี้กับคุณ คนที่ฉันกำลังคิดถึงอยู่ขณะนี้
คิดแล้วมันก็น่าขำนะคะ ผู้หญิงแปลกคนหนึ่ง เดินทางมาเจอผู้ชายแปลกๆคนหนึ่ง แต่ฉันรู้ว่าในความแปลกของเราทั้งสอง มีหลายอย่างที่ตรงกัน มันสื่อถึงกันได้อย่างบอกไม่ถูก อย่างวันนี้เมื่อคุณตัดสินใจอย่างปุบปับว่า จะกลับบ้านที่อีสาน แทนที่ฉันจะห้ามฉันกลับบอกคุณไปว่า กลับวันนี้เลยสิ ทั้งๆที่ในใจของฉัน มันบอกว่าไม่อยากให้คุณไป แต่เพราะฉันรู้จักคุณดี คุณอาจจะไม่เชื่อ ฉันรู้ดีว่าฉันเข้าใจคุณมาก เข้าใจคุณมากกว่าใครๆ ฉันจึงปล่อยคุณไป อยากให้คุณค้นหาอะไรหลายๆอย่างด้วยตัวของคุณเอง เพียงลำพัง โดยไม่มีฉันอยู่ในอ้อมแขนของคุณ
ยังหรอกนะ เรื่องราวของคนแปลกสองคน คงยังไม่จบง่ายๆ เพราะมันพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น ยังมีเรื่องราวมากมายรอคอยเราทั้งคู่อยู่ ซึ่งถ้าฉันจะบอกคุณว่า ฉันพร้อมจะเดินทางร่วมไปกับคุณ ทุกๆที่ ที่คุณฝันไฝ่อยากไป คุณไม่ต้องขำหรือตลกหรอกนะ ก็ฉันมันผู้หญิงแปลก ที่ปากแข็งซะด้วยสิ พูดไม่ค่อยตรงกับใจ คุณถึงเดาใจฉันไม่ออกสักที แต่นั่นแหละ คุณ เชื่อเถอะ สิ่งที่ฉันได้ตั้งใจบอกคุณไป มันมาจากความรู้สึกทั้งหมด ภายในใจฉัน
คงไม่มีใครเชื่อว่าเราคบกันได้แค่สองเดือน แต่ไม่หรอก สองเดือนเป็นเวลาที่เราสองคนเข้ามาสัมผัสกันและกันมากกว่า อะไรที่มันเข้าใจได้ง่าย ก็เพราะช่วงเวลาที่หายไปเราสองคน เอ!ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าฉัน(คนเดียว) คงมีคุณอยู่ลึกๆก็เป็นได้ เพราะตัวคุณมีฉันอย่างชัดเจนอยู่แล้วนี่ นิยายน้ำเน่าเกิดขึ้นเสมอในวงเหล้าในกลุ่มเพื่อนๆของคุณ ไม่ใช่เหรอ
คุณคะ...อย่างที่เราคุยกันเมื่อเช้า ชีวิตของคนเรามันสั้นนัก ฉันอยากให้เราเชื่อมั่นในกันและกัน ฉันอยากให้คุณเชื่อมั่นในตัวฉัน มากกว่าที่จะให้คุณคิดว่า วันหนึ่งฉันอาจจะจากคุณไป เราไม่ใช่โดเรมอนที่จะนั่งไทม์แมชชีน เพื่อไปดูวันในอนาคต เราเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดา ที่เดินด้วยเท้าและเป็นทาสของกิเลสที่ผ่านไปอย่างเป็นระบบและเที่ยงตรง
เราจำเป็นต้องเดินทางไปพร้อมกับกาลเวลา ทีละวินาที นาที ชั่วโมง และเป็นวันๆไป เพราะฉะนั้นเราจะเดือดร้อนไปใย ก็ในเมื่อวันนี้ เวลานี้ วินาทีนี้ คุณมีฉัน เท่านั้นก็น่าจะเพียงพอแล้ว คุณเคยได้ยินไหมคะ ที่คนทั่วไปเขาพูดว่า เนื้อคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน ถ้าเราสองคนเป็นอย่างนั้นจริง ก็ต้องมีวันนั้นอย่างแน่นอน ฉันเชื่อเช่นนั้น ตอนนี้ที่เราทำได้ก็คือ ทำบุญและอธิษฐาน ขอให้เราเป็นคู่กันเท่านั้นแหละ ได้ไหมจ๊ะ คนดีของฉัน
ฉันอาจจะมีอะไรหลายอย่างอยู่ในใจ มีหลายอย่างที่อยากบอกคุณ แต่ยังหรอก ฉันคิดว่ายังไม่ถึงเวลา ฉันอยากจะแน่ใจมากกว่านี้ ถึงแม้ฉันจะค่อนข้างแน่ใจแล้วก็ตาม รอหน่อยนะคะ รอวันเวลาที่ฉันพร้อมมากกว่านี้ พร้อมที่จะบอกสิ่งสำคัญสำหรับคุณ ก็คุณเป็นคนบอกฉันเองนะคะ คุณอยากให้ฉันชอบเวลา เพราะเวลา ช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้น จริงมั้ยคะ
ฉันเขียนด้วยความรู้สึกที่คิดถึงคุณ จากแฟนคุณ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น